Για τον χορό (παραδοσιακό)

Καραντίνα νο1

Τον Μάρτη του 2020 ξέσπασε η γνωστή πανδημία και μεταξύ άλλων έπρεπε να σταματήσουμε και τον χορό λόγω καραντίνας. Αναφέρομαι στα μαθήματα παραδοσιακών χορών που παρακολουθώ στο αγαπημένο Χοροστάσι Γλυφάδας.

Από την μία πλευρά προέκυψε περισσότερος ελεύθερος χρόνος, όμως μου έλειψε πολύ η επαφή με τους φίλους συν-χορευτές, τον δάσκαλο και την δασκάλα, τις μουσικές,  τα τραγούδια και φυσικά τους χορούς απ' όλη την Ελλάδα.

Προσπάθησα να γεμίσω το κενό, μάταια φυσικά αφού ο χορός δεν αντικαθίσταται με τίποτα παρά μόνο με... χορό. 

Όταν έφτιαχνα αυτά τα δύο σχέδια, άκουγα τις αντίστοιχες παραδοσιακές μελωδίες και ο νους ταξίδεψε στις πρόβες και στα μαθήματα, στις ώρες της παράστασης και κάπως γλύκανε κι η ψυχή. Βοήθησε λίγο και το τσιπουράκι, πάντα με μέτρο.

Προέκυψαν δύο σχέδια με ξυλομπογιές σε διάσταση 35Χ50 cm, από φωτογραφίες που βρήκα στο διαδίκτυο της παράστασης του Χοροστασίου, "Αντικριστά και Αμολυτά οι αναμνήσεις ενός περιηγητή" που έγινε στις 22-23/9/2018 στο θέατρο Κολλεγίου Αθηνών. 

Οι έμπειροι χορευτές της ομάδας χορεύουν Νάξο.

Και οι εκκολαπτόμενοι χορεύουν Χίο.

Καραντίνα νο2

Το καλοκαίρι του 2016 είχα την τύχη να παρακολουθήσω την παράσταση του Χοροστασίου Γλυφάδας " Της Παναγιάς χορευτών αχνάρια". Χόρευε και το κορίτσι μου στην παράσταση και δεν ήθελα να της χαλάσω το χατίρι παρότι δεν με είχε πιέσει να πάω γιατί γνώριζε πως δεν είχα τότε καμμία σχέση με τον χώρο της παράδοσης.

Τον επόμενο Σεπτέμβριο γράφτηκα με "δόξα και τιμή" που έλεγε και η Ελενίτσα στο " Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα" στο Χοροστάσι Γλυφάδας και μπήκα  στον μαγικό κόσμο της παράδοσης.

Ως τότε δεν ήξερα να χορεύω τίποτα Ελληνικό, ούτε καλαματιανό, ούτε τσάμικο, άντε κάνα ζεϊμπέκικο στα πολλά πιώματα με πολύ ψυχή αλλά καθόλου τεχνική. Ως εντελώς άσχετος στην αρχή ζορίστηκα αλλά σιγά-σιγά τα μαθήματα έγιναν απαραίτητα για την ψυχική μου ηρεμία. Οι μέρες που είχαμε μάθημα ήταν οι καλύτερες της εβδομάδας, ενώ τώρα με την καραντινα ξεθώριασαν όλες.

Ξεθώριασαν γιατί ήρθε το 2ο κλείσιμο και ήρθαν τα πάνω κάτω και μου λείπει πάρα πολύ το Χοροστάσι, ο δάσκαλος και η δασκάλα, οι φίλοι και συν-χορευτές μου, τα "σύρε πάτα, πήδα πάτα, τα γλέντια στου Λιάρου, μου λείπει το χοροστάσι του Χοροστασίου, μέχρι και η γραμμή στο πάτωμα  μου λείπει.

Για να νιώσω καλύτερα έπιασα τις ξυλομπογιές και έφτιαξα κάτι από εκείνη την παράσταση του 16 που έγινε στο θέατρο της Δόρας Στράτου (σε χαρτί μπριστόλ 250 gr 50x70 cm).

Aποφάσισα να ανεβάσω μερικές φωτογραφίες (αν και είναι ακόμα ημιτελές) για να δώσω λίγο χαρά στους φίλους μου και να ξεφύγουμε όλοι μαζί από την "μαυρίλα" της καραντίνας έστω και διαδικτυακά. 

ΥΓ 1

Μου επιτρέπετε να κάνω μια παρένθεση. 

Στο πατρικό μου σπίτι, αλλά και στην γειτονιά όπως φαίνεται στις φωτογραφίες, ο πατέρας (του κλαρίνου, Πελοποννήσιος γαρ) έστεινε πάντα γλέντια από το τίποτα  και ειδικά με ενα  Σαμιώτη θείο (του βιολιού σα νησιώτης) τους θυμάμαι να χορεύουν αυθόρμητα και ατελείωτα όπου έβρισκαν λίγο χώρο. Με δύο αυγά τηγανητά, λίγο τυρί και ντομάτα αλλά με μπόλικο κρασί χόρευαν με τις ώρες ακόμα και μέσα στη κουζίνα. Και μου έλεγαν έλα ρε Κωστάκη παρέα αλλά εγώ τότε ήμουν αλλού τρομάρα μου και δεν έδωσα ποτέ αυτή τη χαρά στους γονείς μου ως την παράσταση του 18 στο κολέγιο ψυχικού που έπαθαν ένα μικρό σοκ με αυτό που είδαν και δεν αναφέρομαι μόνο στις περιοχές που συμμετείχα αλλά στο σύνολο.

Φωτογραφίες από γλέντι έξω από το πατρικό σπίτι μου με συμμετοχή όλης της γειτονιάς. Σύμφωνα με τους γονείς μου είναι τραβηγμένες το 1977.