My amateur art corner

Μια φίλη και συνάδελφος μου έφερε στη δουλειά μια σανίδα ξύλινη από σπασμένη παλέττα. Ήταν όντως ενδιαφέρον κομμάτι γιατί είχε κολλημένο πάνω του λίγο χαρτί και επίσης είχε κάτι σημάδια που μου τράβηξαν την προσοχή. Την άφησα στην άκρη αρκετό διάστημα και κάποια στιγμή όπως την κοιτούσα μου ήρθε έμπνευση και με λαδοπαστέλ έφτιαξα κάτι... Δυστυχώς όμως για εσάς έγραψα και κάτι το οποίο είναι γέννημα θρέμμα της φαντασίας μου. ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΦΛΥΑΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Στα δικά μου μάτια λοιπόν στο ξύλο ζει και βασιλεύει ένας φάρος σε κάποιο από τα νησιά του Αιγαίου. Η θάλασσα είναι ήρεμη, δεν φυσάει, επικρατεί νηνεμία πριν την καταιγίδα που έρχεται. Είναι ένα γλυκό σούρουπο λίγο πριν αλλάξει η χρονιά. Κάτω από το πλούσιο και ζεστό φως του φάρου κάθεται μια παρέα νέων. Έχουν μερικούς μήνες ακόμα για τις πανελλήνιες εξετάσεις και ο καθένας τους θα τραβήξει διαφορετική ρότα στο άμεσο μέλλον.  Σύντομα θα έρθει το τέλος εποχής για μια πολύ αγαπημένη παρέα. Θέλουν πολύ να ξαναβρεθούν στο νησί τους αλλά

Φως και πέτρα, το γαλάζιο του ουρανού και το βαθύ μπλε της θάλασσας, βουνά και φαράγγια και πάνω απ' όλα οι άνθρωποι. Έχω μια αδυναμία στους ηλικιωμένους, έχουν τόσα να πουν, έχουν τόσα να δώσουν και δεν ζητούν τίποτα πέρα από τη συντροφιά. Αγαπώ τους Έλληνες "παλαιάς κοπής" και όταν πετύχω κάποιον ράβω το στόμα μου, κλείνω το κινητό και "στήνω" αυτί.  Ευλογημένος τόπος η Ελλάδα μας λοιπόν και εμείς πολύ τυχεροί που ζούμε στα σπλάχνα της.

Για τους μικρούς μας φίλους...

Πορτρέτα διασήμων και άσημων, με μολύβι, κάρβουνο, κολάζ ή μεικτή τεχνική. Τα περισσότερα είναι φτιαγμένα από φωτογραφίες γιατί είναι δύσκολο να βρεις φυσικό μοντέλο για να ποζάρει. Η Madona μου... M. Λ. Μια ξαδέρφη   Ενας μπάρμπας μου Τζόκερ - Τζακ Νίκολσον Ο υποφαινόμενος όταν είχε μακρύ μαλλί Leonard Cohen Πριγκίπισσα Κορνέλια  (Δεν πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο, ούτε για γνωστή φιγούρα καρτούν αλλά για μια πριγκίπισσα φτιαγμένη με κομμάτια χαρτιού από κατάλογο πολυκαταστήματος, που ζει σε έναν παράλληλο κόσμο) Το πορτρέτο της Έλενας.

Τον Νικόλα τον βάφτισε ο γιος μου όταν ήταν τριών ετών (ο γιος, όχι ο Νικόλας).  Είναι μια ψαρούκλα-παζλ πολύχρωμη, μεγαλόσωμη αλλά και καλοκάγαθη που ήρθε στην ζωή από την σύνθεση σε κολάζ ανακυκλωμένων υλικών συσκευασίας από διάφορα προϊόντα. Ζει τρομαγμένο στα βάθη της Ελληνικής πραγματικότητας και τρέφεται αποκλειστικά από τα δελτία ειδήσεων. Έτσι ζει τρομαγμένο, στην αφάνεια και αποφεύγει τις επαφές με τα άλλα ψάρια κοιτάζοντας μόνο το δικό του νοικοκυριό. Δεν έχει καμμία άποψη, δεν έχει πολιτική πεποίθηση, δεν αντιδρά, δεν αντιμιλά και χαμογελά συνέχεια κυρίως στα μεγάλα ψάρια. (Ο Νικόλας "έχει διαστάσεις" 50 Χ 70 εκατοστών)

Το διάσημο 500ράκι της Fiat σε μια ελεύθερη σύνθεση κολάζ.  Μακράν το πιο όμορφο μικρό αυτοκίνητο όλων των εποχών κατά την γνώμη μου. (Mεικτή τεχνική, ξυλομπογιά και κολάζ σε διάσταση 35 Χ 50 εκατοστών) Μία τετράτροχη κυρία, αρκετών δεκαετιών αλλά με μια διαχρονική φινέτσα και απαράμιλλη σχεδίαση. Ένα ονειρικό διθέσιο αυτοκίνητο και άπιαστο όνειρο για πολλούς, τότε αλλά και τώρα. (κάρβουνο σε διάσταση 35Χ50 εκατοστών)

Μια κοπέλα λίγο πριν βουτήξει στην θάλασσα. Ίσως και να κρυώνει αφού το νερό της θάλασσας είναι κρύο τόσο νωρίς το πρωί.  Όμως ο ήλιος κάνει την άμμο να λάμπει, τη θάλασσα να γυαλίζει και τους υπόλοιπους λουόμενους να φορούν τα γυαλιά ηλίου για να προστατεύσουν τα μάτια τους και για να θαυμάσουν διακριτικά τα κάλλη της πριν χαθούν στου Ποσειδώνα τα λημέρια. (Μεικτή τεχνική, Κάρβουνο και κολάζ) Λίγο πιο εκεί σε μια απομονωμένη γωνία της παραλίας, μια άλλη γυναίκα απολαμβάνει τον ήλιο γυμνή. (35Χ50 Λαδοπαστέλ)

Με αφορμή κάποιων περιστατικών ρατσισμού και ξενοφοβίας που ειλικρινά με τρόμαξαν πολύ, ασχολήθηκα με ένα θέμα πολύ ιδιαίτερο και σημαντικό,  τον ρατσισμό.  Έχουν γραφτεί πάρα πολλά για αυτό το θέμα και δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι περισσότερο.  Αυτό που θέλω να γράψω είναι πως σέβομαι κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο, οποιουδήποτε χρώματος και φύλου. Δεν με ενδιαφέρει η οικονομική κατάσταση, η χώρα προέλευσης, οι σεξουαλικές προτιμήσεις κτλ. Με νοιάζει όμως η αξιοπρέπεια, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα κάθε ανθρώπου. Όλα αυτά φαίνονται καθαρά στα μάτια που ως γνωστόν είναι το παράθυρο της ψυχής. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΈΣΗ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΩΝ ΜΑΤΙΏΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ Το πρώτο είναι φτιαγμένο με ξυλομπογιές (35Χ50)cm, το δεύτερο με κάρβουνο και ξυλομπογιές (50Χ70)cm και το τρίτο με κάρβουνο και παστέλ (35Χ50)cm.

Τζένη - Τζένη, Δεσποινίς διευθυντής, Λατέρνα Φτώχεια και φιλότιμο, Λόλα, κυρίες και κύριοι η μία και μοναδική Τζένη Καρέζη. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Είμαι  λάτρης του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου και απολαμβάνω πάντα εκείνες τις ταινίες όσες φορές και να τις δω.  Το συγκεκριμένο κολάζ είναι φτιαγμένο από διαφημιστικά έντυπα καταστημάτων εστίασης (delivery), από κακέκτυπα τυπογραφίου και μολύβι. Έχω "πατήσει" στην κλασσική φωτογραφία της αλλά με μια πιο ελεύθερη προσέγγιση.

Αυτό το είχα φτιάξει το 2010 όταν χρησιμοποιούσα πιο συχνά κάρβουνο. Είχα δει μια πανομοιότυπη φωτογραφία σε μια σελίδα περιοδικού. Κάποια στιγμή άρχισα να ασχολούμαι με τα "δικά μου" κορίτσια και προέκυψε το παρόν. Από τότε δέχομαι έντονη καζούρα φίλων και γνωστών. Επιμενουν πως επέλεξα λάθος γωνία και πως θα έπρεπε να τις φτιάξω από μπροστά για ευνόητους "γυμνόστηθους" λόγους. (Είναι διαστάσεων 50 Χ 70 εκατοστών.)

Τιμή και σεβασμό σε όσους πολέμησαν, σε όσους χάθηκαν και τραυματίστηκαν για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Το ίδιο και για οσους ξενιτεύτηκαν δια της βίας.

Είναι μια γυναίκα σύγχρονη, ανεξάρτητη, δυναμική, ελεύθερη και ωραία. Δεν θέλει δεσμεύσεις γιατί είναι καριερίστρια. Διαβάζει φανατικά life style περιοδικά και ντύνεται με τις τελευταίες τάσεις της μόδας. Προτιμά τις εφήμερες σχέσεις γιατί δεν θέλει να έχει ένα σύντροφο για μια ζωή. Αιώνιους όρκους, αγάπη, αλληλοσεβασμό και κάτι τέτοιες παλιομοδίτικες έννοιες τις θεωρεί ξεπερασμένες. Δυσκολεύεται πολύ να βρει άντρα, γιατί είναι της άποψης πως δεν υπάρχουν πια. Θέλει πολύ, καλό και άφθονο sex κι ας γίνεται χωρίς κανένα συναίσθημα.  Όμως κάποιες φορές νιώθει την ανάγκη να πάει σε ένα bar και να τα πιεί γιατί νιώθει κάπως περίεργα. Όταν την ρωτούν τι έχει απαντά "τίποτα". Και πράγματι, ισχύει... (Κολάζ 35Χ50 από ανακυκλώσιμα υλικά και λίγο λαδοπαστέλ)

Βουκαμβίλια, λουλούδια, αρώματα και τιτιβίσματα πουλιών σε νησί και για να είμαι ειλικρινής σκεφτόμουν την Σάμο, τόπο καταγωγής της μητέρας μου όταν έπιασα τις μπογιές. Έχω ακόμα εικόνες από τον παππού και την γιαγιά να κάθονται στα σκαλιά της εισόδου τα καλοκαίρια και να κουβεντιάζουν με τους γείτονες. Πολλές παλιές ξύλινες πόρτες,  με τα πολλά χρώματα λαδομπογιάς περασμένες, είχαν γίνει ένα με τα λουλούδια. Άλλωστε το ξύλο είναι ζωντανός οργανισμός.  Σε μια τέτοια πόρτα καθόμασταν και εμείς, η "μαρίδα" της κάτω γειτονιάς. Εκεί τα "φυλάγαμε" στο κρυφτό, εκεί μπροστά παίζαμε με τις μπίλιες, εκεί μάθαμε ποδήλατο. Και μερικά χρόνια αργότερα, σε αυτά τα σκαλάκια έγιναν τα πρώτα "φιαξίματα", ήρθαν τα πρώτα φιλιά και αγκαλιές, όταν έπεφτε το φως βεβαίως-βεβαίως, τα βράδια όταν οι κουτσομπόλες της γειτονιάς πήγαιναν για ύπνο. Αχ και να μπορούσε να μιλήσει αυτή η πόρτα...

Έφτιαξα ένα καβαλέτο ζωγραφικής, από ξύλα παλέτας και ένα κομμάτι που στήριζε τον καθρέπτη σε ένα παλιό, έπιπλο. Στα εγκαίνια του χειροποίητου καβαλέτου μου, αποφάσισα υπό τον ήχο παραδοσιακών ακουσμάτων, άφθονου τσίπουρου και εκλεκτού μεζέ, να φτιάξω την αυτοπροσωπογραφία μου. Αυτά παθαίνει ο άνθρωπος όταν πίνει... Με έβγαλε ο γιος μου μια φωτογραφία αφού μου έστριψε το μουστάκι α λα Σαλβαντόρ Νταλί. Αυτό είχα σαν σημείο αναφοράς. Είναι φτιαγμένο με κάρβουνο και όχι από αυτά που χρησιμοποίησα για να ψήσω τους μεζέδες. Τεχνοτροπία: ιμπρεσιον-τσιπουροϊσμός...

Aκουσα πρόσφατα κάτι disco κομμάτια και θυμήθηκα εκείνες τις βραδιές στα σκαλιά με τις βυσσινί μοκέτες που οδηγούσαν στον κάτω κόσμο, όπως πολύ ωραία περιγράφει ο Ισίδωρος Ζουργός τις χειμερινές ντισκοτέκ του 80, στο βιβλίο του "Ανεμώλια". Ο δικός μου "κάτω κόσμος" υπήρξε στην Γλυφάδα, στην ντισκοτέκ Εσπερίδες.  Πάντα στην παρέα υπήρχαν και οι απαραίτητες μεγάλες ξαδέλφες που τις θέλαμε για δύο λόγους στις μαθητικές χοροεσπερίδες. Ο πρώτος ήταν πως χωρίς αυτές δεν μας άφηναν εύκολα οι γονείς μας να κάτσουμε ως αργά και δεύτερον "κάναμε το κομμάτι μας" στις συμμαθήτριες που τέλος πάντων υπήρχε ένα κάποιο ενδιαφέρον. Στην πραγματικότητα οι ξαδέλφες έρχονταν μαζί μας για ξεκάρφωμα, αφού είχαν τα αγόρια τους σε άλλη παρέα. Και εκείνοι με τις ξαδέρφες τους ήταν φυσικά. Την μόδα της εποχής καλύτερα να την ξεχάσουμε. Πιο άθλια μόδα δεν νομίζω να υπήρχε ή να υπάρξει ποτέ. Τα κουρέματα δε και κυρίως τα γυναικεία ήταν υπερπαραγωγές, αντιγραφή των διασήμων "περμ

Η ιδέα του χαρταετού ως έργο τέχνης μου εμφανίστηκε εντελώς αναπάντεχα στο γραφείο ενός ιατρού που έτυχε να επισκεφτώ. Είχε ένα θαυμάσιο "εντοιχισμένο" χαρταετό - παιχνίδι, που μου άρεσε πολύ. Έτσι λοιπόν έφτιαξα τον δικό μου χαρταετό, σε ένα κολάζ σε διάσταση 35 Χ 50 εκατοστών, από ανακυκλώσιμα υλικά και κακέκτυπα εκτύπωσης offset. Ο χαρταετός είναι πολύχρωμος και μεγάλος σε σχήμα για να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την μουντή και άχαρη σύγχρονη πόλη. Όσο πιο σκοτεινή είναι μια πόλη τόσο περισσότερο χρώμα χρειάζεται για να υπάρξει ισορροπία.  Ας γεμίσουμε λοιπόν τον ουρανό με χρώματα...

. Σε κάποια αγαπημένα βιβλία το ένιωσα αυτό.  Ήθελα να μπω μέσα και να ζήσω εκεί, μαζί με τις αγαπημένες αράδες, το μελάνι και το χαρτί. Το παράδοξο είναι πως τα υλικά που χρησιμοποίησα για να φτιάξω αυτό το κολάζ με θέμα "το βιβλίο", προέρχονταν από σκάρτα φύλλα εκτύπωσης τυπογραφικών που θα γίνονταν βιβλία αλλά δεν τα κατάφεραν. Λίγο παραπάνω μελάνι ή νερό ήταν αρκετό για να τα στείλει στην ανακύκλωση. Όμως κάποια από αυτά τελικά έγιναν ένα εναλλακτικό βιβλίο, από αυτά που τα διαβάζει κανείς με διαφορετικό τρόπο.

Ψάχνοντας παλιές εργασίες βρήκα κάτι από τη σχολή Γραφιστικής, τμήμα Β3 του 1991. Είχα αφήσει τότε ένα ελεύθερο σχέδιο αδούλευτο. Προφανώς είχα ξεπετάξει στα γρήγορα την εργασία ποιος ξέρει γιατί. Εγώ ξέρω αλλά δεν σας λέω, παντρεμένος άνθρωπος.  Συνήθως ήμουν τακτικός με τις εργασίες γιατί αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα. Και τώρα το αγαπώ αλλά δεν το κάνω τακτικά. Τουλάχιστον όχι επαγγελματικά.  Πρόκειται για ελεύθερο σχέδιο με μολύβι και θέμα ένα μικρό καβαλέτο ζωγραφικής. Λοιπόν μετά από σχεδόν 30 χρόνια, αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό το καβαλετάκι. Εν το μεταξύ σκέφτομαι πως δεν έχω και πολλά περιθώρια να αφήνω τώρα στα 47 μου μισο-τελειωμένες ζωγραφιές γιατί 30 χρόνια  αργότερα δηλαδή στα 77 παίζει πολύ το κορονοϊο-σενάριο αντί να φτιάχνω ξεχασμένα σχέδια, να βλέπω αγιογραφίες ακούνητος και αμίλητος σε οριζόντια θέση καθώς και τα λιβανιστήρια από περίεργη οπτική γωνία.  Και επειδή η ζωή έχει δύο πόρτες όπως μας έμαθε το  σχολειό και ο Καζαντζίδης, ίσως τότε, το μακρινό 2050 να κάνω

-Μπονζούρ Μαντάμ. -Οοο ήρθε νέος γείτονας.  -Ειστε καιρό κρεμασμένη σε αυτόν τον τοίχο? -Δεν θα το 'λεγα κύριε... -Πάμπλο, Πάμπλο Νερούντα. -Οοουυ μα είμαι φανατική θαυμάστριά σας. -Με κολακευέται μαντάμ. Θα γράψω κάτι και για εσάς, κάτι ερωτικό. -Ο μοντιέ -Μπαρντόν? -Οχι άλλο κάρβουνο...

Mετά από την προτροπή της ανιψιάς Αγγελικούλας αποφάσισα να δω μια σειρά στο Netflix. Τελικά ήταν Η ΣΕΙΡΑ, από τις καλύτερες που έχω δει ποτέ. Αγάπησα τόσο πολύ αυτή τη σειρά που ένιωσα την επιθυμία να φτιάξω κάτι και έτσι έκανα το πορτρέτο της καταπληκτικής Anne με μολύβι.