My amateur art corner

Πορτρέτα διασήμων και άσημων, με μολύβι, κάρβουνο, κολάζ ή μεικτή τεχνική. Τα περισσότερα είναι φτιαγμένα από φωτογραφίες γιατί είναι δύσκολο να βρεις φυσικό μοντέλο για να ποζάρει. Η Madona μου... M. Λ. Μια ξαδέρφη   Ενας μπάρμπας μου Τζόκερ - Τζακ Νίκολσον Ο υποφαινόμενος όταν είχε μακρύ μαλλί Leonard Cohen Πριγκίπισσα Κορνέλια  (Δεν πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο, ούτε για γνωστή φιγούρα καρτούν αλλά για μια πριγκίπισσα φτιαγμένη με κομμάτια χαρτιού από κατάλογο πολυκαταστήματος, που ζει σε έναν παράλληλο κόσμο) Το πορτρέτο της Έλενας.

Τον Νικόλα τον βάφτισε ο γιος μου όταν ήταν τριών ετών (ο γιος, όχι ο Νικόλας).  Είναι μια ψαρούκλα-παζλ πολύχρωμη, μεγαλόσωμη αλλά και καλοκάγαθη που ήρθε στην ζωή από την σύνθεση σε κολάζ ανακυκλωμένων υλικών συσκευασίας από διάφορα προϊόντα. Ζει τρομαγμένο στα βάθη της Ελληνικής πραγματικότητας και τρέφεται αποκλειστικά από τα δελτία ειδήσεων. Έτσι ζει τρομαγμένο, στην αφάνεια και αποφεύγει τις επαφές με τα άλλα ψάρια κοιτάζοντας μόνο το δικό του νοικοκυριό. Δεν έχει καμμία άποψη, δεν έχει πολιτική πεποίθηση, δεν αντιδρά, δεν αντιμιλά και χαμογελά συνέχεια κυρίως στα μεγάλα ψάρια. (Ο Νικόλας "έχει διαστάσεις" 50 Χ 70 εκατοστών)

Το διάσημο 500ράκι της Fiat σε μια ελεύθερη σύνθεση κολάζ.  Μακράν το πιο όμορφο μικρό αυτοκίνητο όλων των εποχών κατά την γνώμη μου. (Mεικτή τεχνική, ξυλομπογιά και κολάζ σε διάσταση 35 Χ 50 εκατοστών) Μία τετράτροχη κυρία, αρκετών δεκαετιών αλλά με μια διαχρονική φινέτσα και απαράμιλλη σχεδίαση. Ένα ονειρικό διθέσιο αυτοκίνητο και άπιαστο όνειρο για πολλούς, τότε αλλά και τώρα. (κάρβουνο σε διάσταση 35Χ50 εκατοστών)

Μια κοπέλα λίγο πριν βουτήξει στην θάλασσα. Ίσως και να κρυώνει αφού το νερό της θάλασσας είναι κρύο τόσο νωρίς το πρωί.  Όμως ο ήλιος κάνει την άμμο να λάμπει, τη θάλασσα να γυαλίζει και τους υπόλοιπους λουόμενους να φορούν τα γυαλιά ηλίου για να προστατεύσουν τα μάτια τους και για να θαυμάσουν διακριτικά τα κάλλη της πριν χαθούν στου Ποσειδώνα τα λημέρια. (Μεικτή τεχνική, Κάρβουνο και κολάζ) Λίγο πιο εκεί σε μια απομονωμένη γωνία της παραλίας, μια άλλη γυναίκα απολαμβάνει τον ήλιο γυμνή. (35Χ50 Λαδοπαστέλ)

Με αφορμή κάποιων περιστατικών ρατσισμού και ξενοφοβίας που ειλικρινά με τρόμαξαν πολύ, ασχολήθηκα με ένα θέμα πολύ ιδιαίτερο και σημαντικό,  τον ρατσισμό.  Έχουν γραφτεί πάρα πολλά για αυτό το θέμα και δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι περισσότερο.  Αυτό που θέλω να γράψω είναι πως σέβομαι κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο, οποιουδήποτε χρώματος και φύλου. Δεν με ενδιαφέρει η οικονομική κατάσταση, η χώρα προέλευσης, οι σεξουαλικές προτιμήσεις κτλ. Με νοιάζει όμως η αξιοπρέπεια, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα κάθε ανθρώπου. Όλα αυτά φαίνονται καθαρά στα μάτια που ως γνωστόν είναι το παράθυρο της ψυχής. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΈΣΗ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΕ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΩΝ ΜΑΤΙΏΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ Το πρώτο είναι φτιαγμένο με ξυλομπογιές (35Χ50)cm, το δεύτερο με κάρβουνο και ξυλομπογιές (50Χ70)cm και το τρίτο με κάρβουνο και παστέλ (35Χ50)cm.

Τζένη - Τζένη, Δεσποινίς διευθυντής, Λατέρνα Φτώχεια και φιλότιμο, Λόλα, κυρίες και κύριοι η μία και μοναδική Τζένη Καρέζη. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Είμαι  λάτρης του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου και απολαμβάνω πάντα εκείνες τις ταινίες όσες φορές και να τις δω.  Το συγκεκριμένο κολάζ είναι φτιαγμένο από διαφημιστικά έντυπα καταστημάτων εστίασης (delivery), από κακέκτυπα τυπογραφίου και μολύβι. Έχω "πατήσει" στην κλασσική φωτογραφία της αλλά με μια πιο ελεύθερη προσέγγιση.

Αυτό το είχα φτιάξει το 2010 όταν χρησιμοποιούσα πιο συχνά κάρβουνο. Είχα δει μια πανομοιότυπη φωτογραφία σε μια σελίδα περιοδικού. Κάποια στιγμή άρχισα να ασχολούμαι με τα "δικά μου" κορίτσια και προέκυψε το παρόν. Από τότε δέχομαι έντονη καζούρα φίλων και γνωστών. Επιμενουν πως επέλεξα λάθος γωνία και πως θα έπρεπε να τις φτιάξω από μπροστά για ευνόητους "γυμνόστηθους" λόγους. (Είναι διαστάσεων 50 Χ 70 εκατοστών.)

Τιμή και σεβασμό σε όσους πολέμησαν, σε όσους χάθηκαν και τραυματίστηκαν για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Το ίδιο και για οσους ξενιτεύτηκαν δια της βίας.

Είναι μια γυναίκα σύγχρονη, ανεξάρτητη, δυναμική, ελεύθερη και ωραία. Δεν θέλει δεσμεύσεις γιατί είναι καριερίστρια. Διαβάζει φανατικά life style περιοδικά και ντύνεται με τις τελευταίες τάσεις της μόδας. Προτιμά τις εφήμερες σχέσεις γιατί δεν θέλει να έχει ένα σύντροφο για μια ζωή. Αιώνιους όρκους, αγάπη, αλληλοσεβασμό και κάτι τέτοιες παλιομοδίτικες έννοιες τις θεωρεί ξεπερασμένες. Δυσκολεύεται πολύ να βρει άντρα, γιατί είναι της άποψης πως δεν υπάρχουν πια. Θέλει πολύ, καλό και άφθονο sex κι ας γίνεται χωρίς κανένα συναίσθημα.  Όμως κάποιες φορές νιώθει την ανάγκη να πάει σε ένα bar και να τα πιεί γιατί νιώθει κάπως περίεργα. Όταν την ρωτούν τι έχει απαντά "τίποτα". Και πράγματι, ισχύει... (Κολάζ 35Χ50 από ανακυκλώσιμα υλικά και λίγο λαδοπαστέλ)

Βουκαμβίλια, λουλούδια, αρώματα και τιτιβίσματα πουλιών σε νησί και για να είμαι ειλικρινής σκεφτόμουν την Σάμο, τόπο καταγωγής της μητέρας μου όταν έπιασα τις μπογιές. Έχω ακόμα εικόνες από τον παππού και την γιαγιά να κάθονται στα σκαλιά της εισόδου τα καλοκαίρια και να κουβεντιάζουν με τους γείτονες. Πολλές παλιές ξύλινες πόρτες,  με τα πολλά χρώματα λαδομπογιάς περασμένες, είχαν γίνει ένα με τα λουλούδια. Άλλωστε το ξύλο είναι ζωντανός οργανισμός.  Σε μια τέτοια πόρτα καθόμασταν και εμείς, η "μαρίδα" της κάτω γειτονιάς. Εκεί τα "φυλάγαμε" στο κρυφτό, εκεί μπροστά παίζαμε με τις μπίλιες, εκεί μάθαμε ποδήλατο. Και μερικά χρόνια αργότερα, σε αυτά τα σκαλάκια έγιναν τα πρώτα "φιαξίματα", ήρθαν τα πρώτα φιλιά και αγκαλιές, όταν έπεφτε το φως βεβαίως-βεβαίως, τα βράδια όταν οι κουτσομπόλες της γειτονιάς πήγαιναν για ύπνο. Αχ και να μπορούσε να μιλήσει αυτή η πόρτα...

Έφτιαξα ένα καβαλέτο ζωγραφικής, από ξύλα παλέτας και ένα κομμάτι που στήριζε τον καθρέπτη σε ένα παλιό, έπιπλο. Στα εγκαίνια του χειροποίητου καβαλέτου μου, αποφάσισα υπό τον ήχο παραδοσιακών ακουσμάτων, άφθονου τσίπουρου και εκλεκτού μεζέ, να φτιάξω την αυτοπροσωπογραφία μου. Αυτά παθαίνει ο άνθρωπος όταν πίνει... Με έβγαλε ο γιος μου μια φωτογραφία αφού μου έστριψε το μουστάκι α λα Σαλβαντόρ Νταλί. Αυτό είχα σαν σημείο αναφοράς. Είναι φτιαγμένο με κάρβουνο και όχι από αυτά που χρησιμοποίησα για να ψήσω τους μεζέδες. Τεχνοτροπία: ιμπρεσιον-τσιπουροϊσμός...

Aκουσα πρόσφατα κάτι disco κομμάτια και θυμήθηκα εκείνες τις βραδιές στα σκαλιά με τις βυσσινί μοκέτες που οδηγούσαν στον κάτω κόσμο, όπως πολύ ωραία περιγράφει ο Ισίδωρος Ζουργός τις χειμερινές ντισκοτέκ του 80, στο βιβλίο του "Ανεμώλια". Ο δικός μου "κάτω κόσμος" υπήρξε στην Γλυφάδα, στην ντισκοτέκ Εσπερίδες.  Πάντα στην παρέα υπήρχαν και οι απαραίτητες μεγάλες ξαδέλφες που τις θέλαμε για δύο λόγους στις μαθητικές χοροεσπερίδες. Ο πρώτος ήταν πως χωρίς αυτές δεν μας άφηναν εύκολα οι γονείς μας να κάτσουμε ως αργά και δεύτερον "κάναμε το κομμάτι μας" στις συμμαθήτριες που τέλος πάντων υπήρχε ένα κάποιο ενδιαφέρον. Στην πραγματικότητα οι ξαδέλφες έρχονταν μαζί μας για ξεκάρφωμα, αφού είχαν τα αγόρια τους σε άλλη παρέα. Και εκείνοι με τις ξαδέρφες τους ήταν φυσικά. Την μόδα της εποχής καλύτερα να την ξεχάσουμε. Πιο άθλια μόδα δεν νομίζω να υπήρχε ή να υπάρξει ποτέ. Τα κουρέματα δε και κυρίως τα γυναικεία ήταν υπερπαραγωγές, αντιγραφή των διασήμων "περμ