My amateur art corner

Ένα κακέκτυπο σε μπλέ χοντρό χαρτόνι, τυπωμένο με χρυσό χρώμα μου τράβηξε την προσοχή ως φόντο. Mια μικρή και λιτή σύνθεση από κάτι πεταμένες σελίδες. Ήταν ένα κομμάτι τυπωμένο που απεικονίζει την μεταλλική πόρτα από κάποιο καταφύγιο. Τώρα είναι κάτι άλλο ή καλύτερα θα γίνει κάτι άλλο... Χρώματα, αρώματα και ένα νέο ξεκίνημα. Ο  καπετάν Αντώνης που ερωτεύτηκε μέχρι τρέλας το Κατινάκι... Το Χοροστάσι στο χοροστάσι του θεάτρου Δ. Στράτου. Λεπτομέρειες από μια πόρτα στο νησί.

Το καραβάκι άνοιξε πανιά και ταξίδεψε ως το Βαθύ της Σάμου. Πριν λίγο έμαθα πως έριξε άγκυρα στο σπιτικό του πολύ καλού μου φίλου και γείτονά μας Μανώλη.  Ο Μανώλης φτιάχνει έργα τέχνης - κατασκευές από ξύλα που βρίσκει στις παραλίες του νησιού. Όταν είδα σε φωτογραφία την συγκεκριμένη κατασκευή τρελάθηκα. Ήταν ένα πολύ ωραίο θέμα και έτσι έπιασα τις μπογιές με πολύ όρεξη και χάρηκα πολύ όλο το ταξίδι της δημιουργίας. Καλοτάξιδο το καράβι, καλοτάξιδοι και εμείς και όπου μας βγάλει...

  Κολάζ διαστάσεων 50Χ70 cm από πεταμένα περιοδικά μαγειρικής και κακέκτυπα τυπογραφείου. Το "άνθος" είναι φτιαγμένο από μια τυπωμένη φωτογραφία ενός εκλεκτού εδέσματος σε λαδόκολλα και ένα τυπωμένο σε διχρωμία μοτίβο από πίνακα ζωγραφικής, αφιερωμένο στην επανάσταση του 1821 που απεικονίζει την Ελευθερία.

Πρόκειται για ένα κολάζ αποκλειστικά από κακέκτυπα εκτύπωσης και συγκεκριμένα από δύο εξώφυλλα. Πάντα μου άρεσε να δίνω ζωή σε ανακυκλώσιμα ή πεταμένα υλικά, να τα χρησιμοποιώ για άλλους λόγους από αυτούς που κατασκευάστηκαν και να ψάχνω εναλλακτικές προσεγγίσεις, όπως κάνω και με τους ανθρώπους. Για να μη παρεξηγηθώ, μου αρέσει και προσπαθώ να βλέπω πίσω από τη βιτρίνα και χρησιμοποιώ κάτι σαν μαγικό φίλτρο (βλέπε τσίπουρο ή κρασί) που μου επιτρέπει να βλέπω ή έτσι θέλω να πιστεύω, τις κρυμμένες ομορφιές σε άυλα και υλικά. Έτσι από τα μονόχρωμα, δίχρωμα και τετράχρωμα κακέκτυπα των παρακάτω εξωφύλλων επέλεξα κάποιες φόρμες και  συμβατικές εικόνες όπως το φορτηγό πλοίο και το ντεγκραντέ-σβήσιμο που δείχνει τα χιονισμένα δέντρα τις Πίνδου και έφτιαξα μια σύνθεση. Το πλοίο έγινε ανεμόμυλος, το δάσος ένα σύνολο απο μικρά σύννεφα σε ενα γαλάζιο ουρανό και το τελικό αποτέλεσμα έχει  κίνηση και μια αίσθηση αθωότητας σε αντίθεση με τα πρωτότυπα οπότε ο στόχος επιτεύχθηκε τουλάχιστον για μένα.

Μοτιβάκι νο 1 Και σε καδράκια...

Το παρόν είναι τυπωμένο με την μέθοδο της μεταξοτυπίας και συγκεκριμένα καλλιτεχνικής, δηλαδή τα φιλμ που φωτογραφίζονται για να φτιαχτούν τα τελάρα για κάθε χρώμα, είναι φτιαγμένα με τα χεράκια μου, με ραπιτογράφους, πινέλο και μελάνι καθώς και άμπτεκ (υλικό ρετούς). Το κάθε χρώμα τυπώνεται ξεχωριστά μέχρι την τελική μορφή, τον αγαπητό Eddie στην συγκεκριμένη περίπτωση. Το παρακάτω είναι ένα κακέκτυπο από την εκτύπωση του μαύρου μελανιού.

Καραντίνα νο1 Τον Μάρτη του 2020 ξέσπασε η γνωστή πανδημία και μεταξύ άλλων έπρεπε να σταματήσουμε και τον χορό λόγω καραντίνας. Αναφέρομαι στα μαθήματα παραδοσιακών χορών που παρακολουθώ στο αγαπημένο Χοροστάσι Γλυφάδας. Από την μία πλευρά προέκυψε περισσότερος ελεύθερος χρόνος, όμως μου έλειψε πολύ η επαφή με τους φίλους συν-χορευτές, τον δάσκαλο και την δασκάλα, τις μουσικές,  τα τραγούδια και φυσικά τους χορούς απ' όλη την Ελλάδα. Προσπάθησα να γεμίσω το κενό, μάταια φυσικά αφού ο χορός δεν αντικαθίσταται με τίποτα παρά μόνο με... χορό.  Όταν έφτιαχνα αυτά τα δύο σχέδια, άκουγα τις αντίστοιχες παραδοσιακές μελωδίες και ο νους ταξίδεψε στις πρόβες και στα μαθήματα, στις ώρες της παράστασης και κάπως γλύκανε κι η ψυχή. Βοήθησε λίγο και το τσιπουράκι, πάντα με μέτρο. Προέκυψαν δύο σχέδια με ξυλομπογιές σε διάσταση 35Χ50 cm, από φωτογραφίες που βρήκα στο διαδίκτυο της παράστασης του Χοροστασίου, "Αντικριστά και Αμολυτά οι αναμνήσεις ενός περιηγητή" που έγινε στις 22-23/9/

      

Μια φίλη και συνάδελφος μου έφερε στη δουλειά μια σανίδα ξύλινη από σπασμένη παλέττα. Ήταν όντως ενδιαφέρον κομμάτι γιατί είχε κολλημένο πάνω του λίγο χαρτί και επίσης είχε κάτι σημάδια που μου τράβηξαν την προσοχή. Την άφησα στην άκρη αρκετό διάστημα και κάποια στιγμή όπως την κοιτούσα μου ήρθε έμπνευση και με λαδοπαστέλ έφτιαξα κάτι... Δυστυχώς όμως για εσάς έγραψα και κάτι το οποίο είναι γέννημα θρέμμα της φαντασίας μου. ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΦΛΥΑΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Στα δικά μου μάτια λοιπόν στο ξύλο ζει και βασιλεύει ένας φάρος σε κάποιο από τα νησιά του Αιγαίου. Η θάλασσα είναι ήρεμη, δεν φυσάει, επικρατεί νηνεμία πριν την καταιγίδα που έρχεται. Είναι ένα γλυκό σούρουπο λίγο πριν αλλάξει η χρονιά. Κάτω από το πλούσιο και ζεστό φως του φάρου κάθεται μια παρέα νέων. Έχουν μερικούς μήνες ακόμα για τις πανελλήνιες εξετάσεις και ο καθένας τους θα τραβήξει διαφορετική ρότα στο άμεσο μέλλον.  Σύντομα θα έρθει το τέλος εποχής για μια πολύ αγαπημένη παρέα. Θέλουν πολύ να ξαναβρεθούν στο νησί τους αλλά

Φως και πέτρα, το γαλάζιο του ουρανού και το βαθύ μπλε της θάλασσας, βουνά και φαράγγια και πάνω απ' όλα οι άνθρωποι. Έχω μια αδυναμία στους ηλικιωμένους, έχουν τόσα να πουν, έχουν τόσα να δώσουν και δεν ζητούν τίποτα πέρα από τη συντροφιά. Αγαπώ τους Έλληνες "παλαιάς κοπής" και όταν πετύχω κάποιον ράβω το στόμα μου, κλείνω το κινητό και "στήνω" αυτί.  Ευλογημένος τόπος η Ελλάδα μας λοιπόν και εμείς πολύ τυχεροί που ζούμε στα σπλάχνα της.