My amateur art corner

Η ιδέα του χαρταετού ως έργο τέχνης μου εμφανίστηκε εντελώς αναπάντεχα στο γραφείο ενός ιατρού που έτυχε να επισκεφτώ. Είχε ένα θαυμάσιο "εντοιχισμένο" χαρταετό - παιχνίδι, που μου άρεσε πολύ. Έτσι λοιπόν έφτιαξα τον δικό μου χαρταετό, σε ένα κολάζ σε διάσταση 35 Χ 50 εκατοστών, από ανακυκλώσιμα υλικά και κακέκτυπα εκτύπωσης offset. Ο χαρταετός είναι πολύχρωμος και μεγάλος σε σχήμα για να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την μουντή και άχαρη σύγχρονη πόλη. Όσο πιο σκοτεινή είναι μια πόλη τόσο περισσότερο χρώμα χρειάζεται για να υπάρξει ισορροπία.  Ας γεμίσουμε λοιπόν τον ουρανό με χρώματα...

. Σε κάποια αγαπημένα βιβλία το ένιωσα αυτό.  Ήθελα να μπω μέσα και να ζήσω εκεί, μαζί με τις αγαπημένες αράδες, το μελάνι και το χαρτί. Το παράδοξο είναι πως τα υλικά που χρησιμοποίησα για να φτιάξω αυτό το κολάζ με θέμα "το βιβλίο", προέρχονταν από σκάρτα φύλλα εκτύπωσης τυπογραφικών που θα γίνονταν βιβλία αλλά δεν τα κατάφεραν. Λίγο παραπάνω μελάνι ή νερό ήταν αρκετό για να τα στείλει στην ανακύκλωση. Όμως κάποια από αυτά τελικά έγιναν ένα εναλλακτικό βιβλίο, από αυτά που τα διαβάζει κανείς με διαφορετικό τρόπο.

Ψάχνοντας παλιές εργασίες βρήκα κάτι από τη σχολή Γραφιστικής, τμήμα Β3 του 1991. Είχα αφήσει τότε ένα ελεύθερο σχέδιο αδούλευτο. Προφανώς είχα ξεπετάξει στα γρήγορα την εργασία ποιος ξέρει γιατί. Εγώ ξέρω αλλά δεν σας λέω, παντρεμένος άνθρωπος.  Συνήθως ήμουν τακτικός με τις εργασίες γιατί αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα. Και τώρα το αγαπώ αλλά δεν το κάνω τακτικά. Τουλάχιστον όχι επαγγελματικά.  Πρόκειται για ελεύθερο σχέδιο με μολύβι και θέμα ένα μικρό καβαλέτο ζωγραφικής. Λοιπόν μετά από σχεδόν 30 χρόνια, αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό το καβαλετάκι. Εν το μεταξύ σκέφτομαι πως δεν έχω και πολλά περιθώρια να αφήνω τώρα στα 47 μου μισο-τελειωμένες ζωγραφιές γιατί 30 χρόνια  αργότερα δηλαδή στα 77 παίζει πολύ το κορονοϊο-σενάριο αντί να φτιάχνω ξεχασμένα σχέδια, να βλέπω αγιογραφίες ακούνητος και αμίλητος σε οριζόντια θέση καθώς και τα λιβανιστήρια από περίεργη οπτική γωνία.  Και επειδή η ζωή έχει δύο πόρτες όπως μας έμαθε το  σχολειό και ο Καζαντζίδης, ίσως τότε, το μακρινό 2050 να κάνω

-Μπονζούρ Μαντάμ. -Οοο ήρθε νέος γείτονας.  -Ειστε καιρό κρεμασμένη σε αυτόν τον τοίχο? -Δεν θα το 'λεγα κύριε... -Πάμπλο, Πάμπλο Νερούντα. -Οοουυ μα είμαι φανατική θαυμάστριά σας. -Με κολακευέται μαντάμ. Θα γράψω κάτι και για εσάς, κάτι ερωτικό. -Ο μοντιέ -Μπαρντόν? -Οχι άλλο κάρβουνο...

Mετά από την προτροπή της ανιψιάς Αγγελικούλας αποφάσισα να δω μια σειρά στο Netflix. Τελικά ήταν Η ΣΕΙΡΑ, από τις καλύτερες που έχω δει ποτέ. Αγάπησα τόσο πολύ αυτή τη σειρά που ένιωσα την επιθυμία να φτιάξω κάτι και έτσι έκανα το πορτρέτο της καταπληκτικής Anne με μολύβι.