Ψάχνοντας παλιές εργασίες βρήκα κάτι από τη σχολή Γραφιστικής, τμήμα Β3 του 1991.
Είχα αφήσει τότε ένα ελεύθερο σχέδιο αδούλευτο. Προφανώς είχα ξεπετάξει στα γρήγορα την εργασία ποιος ξέρει γιατί. Εγώ ξέρω αλλά δεν σας λέω, παντρεμένος άνθρωπος.
Συνήθως ήμουν τακτικός με τις εργασίες γιατί αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα. Και τώρα το αγαπώ αλλά δεν το κάνω τακτικά. Τουλάχιστον όχι επαγγελματικά.
Πρόκειται για ελεύθερο σχέδιο με μολύβι και θέμα ένα μικρό καβαλέτο ζωγραφικής.
Λοιπόν μετά από σχεδόν 30 χρόνια, αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό το καβαλετάκι.
Εν το μεταξύ σκέφτομαι πως δεν έχω και πολλά περιθώρια να αφήνω τώρα στα 47 μου μισο-τελειωμένες ζωγραφιές γιατί 30 χρόνια αργότερα δηλαδή στα 77 παίζει πολύ το κορονοϊο-σενάριο αντί να φτιάχνω ξεχασμένα σχέδια, να βλέπω αγιογραφίες ακούνητος και αμίλητος σε οριζόντια θέση καθώς και τα λιβανιστήρια από περίεργη οπτική γωνία.
Και επειδή η ζωή έχει δύο πόρτες όπως μας έμαθε το σχολειό και ο Καζαντζίδης, ίσως τότε, το μακρινό 2050 να κάνω μαθήματα αγιογραφίας απευθείας στην πηγή σε περίπτωση που μου κληρώσει παράδεισος (χλωμό) ή διαβολογραφίας αν παίξει κόλαση (πιθανό).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου