Μια φίλη και συνάδελφος μου έφερε στη δουλειά μια σανίδα ξύλινη από σπασμένη παλέττα.
Ήταν όντως ενδιαφέρον κομμάτι γιατί είχε κολλημένο πάνω του λίγο χαρτί και επίσης είχε κάτι σημάδια που μου τράβηξαν την προσοχή. Την άφησα στην άκρη αρκετό διάστημα και κάποια στιγμή όπως την κοιτούσα μου ήρθε έμπνευση και με λαδοπαστέλ έφτιαξα κάτι...
Δυστυχώς όμως για εσάς έγραψα και κάτι το οποίο είναι γέννημα θρέμμα της φαντασίας μου.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΦΛΥΑΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Στα δικά μου μάτια λοιπόν στο ξύλο ζει και βασιλεύει ένας φάρος σε κάποιο από τα νησιά του Αιγαίου. Η θάλασσα είναι ήρεμη, δεν φυσάει, επικρατεί νηνεμία πριν την καταιγίδα που έρχεται. Είναι ένα γλυκό σούρουπο λίγο πριν αλλάξει η χρονιά. Κάτω από το πλούσιο και ζεστό φως του φάρου κάθεται μια παρέα νέων. Έχουν μερικούς μήνες ακόμα για τις πανελλήνιες εξετάσεις και ο καθένας τους θα τραβήξει διαφορετική ρότα στο άμεσο μέλλον.
Σύντομα θα έρθει το τέλος εποχής για μια πολύ αγαπημένη παρέα. Θέλουν πολύ να ξαναβρεθούν στο νησί τους αλλά ενδόμυχα ξέρουν πως μια σημαντική περίοδος της ζωής τους τελείωσε.
Οι πρώτοι έρωτες θα γίνουν φωτογραφίες σε κάποιο ξεχασμένο κουτί. Εκείνα τα σκαλίσματα με τις καρδιές στο παγκάκι θα τα φάει η αλμύρα της θάλασσας. Τα γέλια, τα πειράγματα, το κλάμα, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα θα πάψουν και ο φάρος θα μείνει μόνος να φωτίζει ακούραστος την ασφαλή στράτα των πλοίων.
Όπως ακούραστα φώτιζε τις παρέες τόσα χρόνια. Όπως θα φωτίζει τις καρδιές των νέων στο μέλλον.
Στο βάθος ακούστηκε η κουρασμένη κόρνα από ένα φορτηγό καράβι. Τα παιδιά σηκώθηκαν και ανταπέδωσαν τον χαιρετισμό με τα χέρια.
Μια ξαφνική ριπή αέρα σάρωσε την παραλία.
"Πάμε σπίτια μας παιδιά, σε λίγο αλλάζει ο χρόνος".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου