Βουκαμβίλια, λουλούδια, αρώματα και τιτιβίσματα πουλιών σε νησί και για να είμαι ειλικρινής σκεφτόμουν την Σάμο, τόπο καταγωγής της μητέρας μου όταν έπιασα τις μπογιές.
Έχω ακόμα εικόνες από τον παππού και την γιαγιά να κάθονται στα σκαλιά της εισόδου τα καλοκαίρια και να κουβεντιάζουν με τους γείτονες.
Πολλές παλιές ξύλινες πόρτες, με τα πολλά χρώματα λαδομπογιάς περασμένες, είχαν γίνει ένα με τα λουλούδια. Άλλωστε το ξύλο είναι ζωντανός οργανισμός.
Σε μια τέτοια πόρτα καθόμασταν και εμείς, η "μαρίδα" της κάτω γειτονιάς. Εκεί τα "φυλάγαμε" στο κρυφτό, εκεί μπροστά παίζαμε με τις μπίλιες, εκεί μάθαμε ποδήλατο.
Και μερικά χρόνια αργότερα, σε αυτά τα σκαλάκια έγιναν τα πρώτα "φιαξίματα", ήρθαν τα πρώτα φιλιά και αγκαλιές, όταν έπεφτε το φως βεβαίως-βεβαίως, τα βράδια όταν οι κουτσομπόλες της γειτονιάς πήγαιναν για ύπνο.
Αχ και να μπορούσε να μιλήσει αυτή η πόρτα...
Θέλω να γυρίσω πίσω στο χρόνο και να μπω σ'αυτό το σπίτι... Θέλω σαν άλλη "Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων" να μπω μέσα σ αυτόν τον πίνακα...
ΑπάντησηΔιαγραφή